Masdevallia deformis

Kränzlin 1921
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothallidinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Masdevallia deformis

Synonim: M. exaltata Luer. Masdevallia exaltata, duża roślina z dużymi kwiatami została opisana na podstawie populacji znalezionej w lesie deszczowym na południe od Yangana na wysokości 2600 m. Później znaleziono więcej tych roślin na niższych wysokościach, rosnących razem z małą, wcześniej opisaną M. deformis i z wszystkimi formami pośrednimi pomiędzy tymi dwiema, które w końcu zostały wszystkie zaliczone do jednego gatunku.

Występowanie:

Ekwador. Ten epifityczny gatunek występuje na wschodnich zboczach Andów w południowo-wschodnich prowincjach Zamora-Chinchipe i Loja. Rośliny znaleziono na wysokości 2400-2700 m w lesie deszczowym pomiędzy Loja i Zamora i w sąsiedztwie Yangana, na południowy wschód od Loja. Ponadto rośliny te uprawiane są z powodzeniem w Cuenca.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 27°C i -2°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 23 mm w styczniu do 109 mm w październiku i listopadzie.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,3/8,3 w styczniu do 21,7/10,6 przez całe lato.
Okres kwitnienia: Od grudnia do maja.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 5,5-14,5 cm wysokości.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy w kształcie smukłej łodygi mają 1,5-4,5 cm długości. Czarniawe, wtórne łodyżki są smukłe, wzniesione i otoczone przez 2-3 luźne, rurkowate pochewki.  

Liście:

Mają 4-10 cm długości, wliczając w to czarniawe ogonki liściowe, które mają 2,0-4,5 cm długości. Wyprostowane, ciemnozielone liście mają skórzaste, wąsko-eliptyczne blaszki o szerokości 1,0-2,5 cm.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 4-10 cm długości. Wysmukła, wyprostowana lub zwieszająca się szypułka wyrasta u dołu pseudobulwy i ma osłonkę powyżej podstawy.  

Kwiaty:

Na każdym kwiatostanie jest 1 okazały kwiat. Gładkie płatki okółka zewnętrznego są szkarłatno-czerwone. Podłużny płatek grzbietowy ma 1,2-2,0 cm długości, 0,5-0,6 cm szerokości i połączony jest przy podstawie z bocznymi płatkami na długości 0,6-0,8 cm, tworząc cylindryczną rurkę. Trójkątny, wolny fragment części wierzchołkowej przechodzi w wąski, skierowany do przodu ogonek o długości 1,5-2,0 cm. Boczne płatki zewnętrzne mają długość 3-4 cm, szerokość 1,0-1,3 cm i są połączone razem na długości ok. 2 cm, tworząc za rurką szeroko rozpostarty płatek dolny (synsepal). Ich zaokrąglone wierzchołki zwężają się w bardzo krótkie, wysmukłe ogonki, które mają tylko około 0,2 cm długości. Płatki okółka wewnętrznego są białe z purpurowym środkowym nerwem. Warżka jest czerwona do pomarańczowej i może być zarówno gładka, jak i mieć krótkie włoski. Biały prętosłup jest zabarwiony purpurowo.

Tłumaczenie: Mariusz Wójcik


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina chłodnolubna.

Średnie temperatury dnia latem to 21-22°C, a średnie nocy 9-11°C, z amplitudą dobową 11-12°C.  

Światło:

8000-15000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być nigdy wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Opady są niskie do umiarkowanych przez cały rok, lecz w środowisku lasu deszczowego dodatkowej wilgoci dostarcza rosa, mgły i mżawki, które nie są uwzględniane w danych klimatycznych. Podłoże uprawianych roślin powinno być wilgotne i nigdy nie powinno być całkowicie przesuszane.  

Nawożenie:

Jeśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, to w okresie silnego wzrostu należy je nawozić co 3-4 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory sosnowej, nawożenie można stosować co 1-2 tygodnie. Wielu hodowców na początku roku, gdy rośliny aktywnie rosną, woli zamiast nawozów o równych proporcjach NPK stosować nawozy o dużej zawartości azotu. Natomiast późnym latem i jesienią stosują oni nawozy o wysokiej zawartości fosforu („bloom booster"), aby pobudzić rośliny do kwitnienia.  

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile można im zapewnić wysoką wilgotność, co w okresie lata wymaga codziennego podlewania. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w doniczkach. Używają w tym przypadku podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość, takie jak posiekany mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Wielu hodowców zaleca przesadzanie roślin co roku. Przesadzanie powinno mieć miejsce późną zimą lub wczesną wiosną, ale może być również wykonywane w dowolnym czasie pomiędzy jesienią i wiosną, o ile nie koliduje to z kwitnieniem rośliny.  

Wilgotność powietrza:

Prawie 75% przez cały rok, chociaż w środowisku górskiego lasu deszczowego wartość ta jest prawdopodobnie nieco wyższa.  

Okres spoczynku:

W zimie średnia temperatura dnia wynosi 18-19°C, nocy 8°C, z amplitudą dobową 10-11°C. Podlewanie zimą można nieco ograniczyć, zwłaszcza w przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych miejscach, w warunkach krótkiego dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych. Nie wolno jednak dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.